De zon zwart omrand
geeft enkel in dof licht
in stralen die breken als kristal
op de harde vloer
Het blauw van de lucht is vervaagd tot grijs
en de wolken zijn antraciet in grillige vormen
de regen komt hard neer
en verdrinkt me zonder mededogen
angst heeft greep op mij
houdt me stevig vast
terwijl de bodem mij naar beneden zuigt
en ik beland in de modder
Mijn bruine ogen verbleken
bij de laatste ademhaling
ik kijk nog een keer naar boven
en de dood breekt mijn ogen
In duizend stukken
ring: | Woensdag, augustus 02, 2006 20:25 |
plots breekt daar de zon door die je ogen laten schijnen als nooit tevoor xxxingrid |
|
errel: | Woensdag, augustus 02, 2006 18:49 |
Dan haal je weer adem en schrijf je ''n net zo adembenemend gedicht over de zon met ''n gouden randje. | |
scientist: | Woensdag, augustus 02, 2006 18:38 |
Op zulke momenten is het goed een hand te hebben om een andere vast te houden. Liefs |
|
lommert: | Woensdag, augustus 02, 2006 16:15 |
ja, in deze fictie zit duidelijk de angst verborgen....veel angst liefs willem |
|
bijouken: | Woensdag, augustus 02, 2006 15:34 |
Sterke verhalen, uitnodigend tot mediteren. Bedankt. Groetjes. |
|
hiljaa: | Woensdag, augustus 02, 2006 13:52 |
intens rakende fictie! knufleifs--hiljaa- |
|
M@rcel: | Woensdag, augustus 02, 2006 12:30 |
gelukkig zag ik fictie er bij staan...maar ontzettend mooi intens stilmakend geschreven Liefs M@rcel |
|
Auteur: Quadesh | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 02 augustus 2006 | ||
Thema's: |