Groeven in de muur

Groeven in de muur

En de groeven in je ogen verharden als ik

zacht probeer je te lieven. Mijn nagels grauw

van het graven naar de waarheden, die jij

angstig verborgen probeert te houden. Doch

ik zal niet stoppen met het breken van je masker.

Want als is het lavendelpaars verdord, tot

het de zon raken zal, ik heb je lief. Zelfs de

hardste muren kunnen breken. En ik hoop

dat jij niet eeuwig grillig als steen zal zijn.

Wil je alsjeblieft tegen me praten, zeg iets -

zodat ik weet, dat je nog in leven gelooft…

Geschreven door

Monique de Boer

Reacties op dit gedicht

Monique de Boer vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Laurens Windig:	Dinsdag, augustus 01, 2006 19:55
Mooi ja!

Bengelmans:	Dinsdag, augustus 01, 2006 19:50
erg goed geschreven! mooie verwoording. Beter dan de vorige ;) Hou van je! Kus en knuffel

Over dit gedicht

Auteur: Monique de Boer
Gecontroleerd door: michris
Gepubliceerd op: 01 augustus 2006
Thema's: [Hoop] [Liefde] [Fictie]