Hand in hand hebben we ons lot gedragen
ons leven ontdaan van een vrolijk gezicht
strekkend naar de hemel klonken smeekbeden
onze liefde gesmoord onder afval, verminkt…
Want hoeveel liefdes blijken te schuilen
binnen die ene liefde, altijd die ene liefde
hoe vaak waren we niet verdwaald
en zijn we bedolven onder het modder
van al die jaren, die men schakeert onder liefde
we stierven geestelijk zonder ons zelf te zoeken…
Tussen de dagelijkse nuances kleurde we zwart
schuilde in het niets als twee verloren kinderen
die onder hun armen de liefde meedroegen
als een geslagen hond met z’n hart tussen benen…
Hoe vaak was ons levenslicht verduisterd
met in de vitrine de liefde in de uitverkoop
onze hebzucht en hunkering naar affectie
was goedkoop gekocht maar werd duur betaald…
We waren soms zo’n waardeloos muntstuk
dat op straat werd gegooid en plat gewalst
doch heeft het ons gesterkt, onze ziel in ademtocht
naar het ongrijpbare, wat ergens tussen hemel en aarde zweeft…
sunset: | Maandag, juli 31, 2006 10:05 |
Wat een verwoording. Chapeau hoor. Liefs en nog een hoopvolle warme dag, sunset |
|
Auteur: Jeffry | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 31 juli 2006 | ||
Thema's: |