Ik was degene die de beslissing nam,
hoewel ze nog hard aankwam.
Hoe is het zo ver kunnen komen,onvoorzien,
zelfs in onze droefste dromen.
Alles wat je ooit tegen me zei
verwordt nu slechts tot een banale brij.
Hoe moet ik die woorden koesteren dan,
je hebt immers al een nieuwe man.
Nooit gedacht, nooit verwacht
dat je me zo snel vergeten kon,
is dit nu jouw liefde waar je me ooit mee overwon?
Niet dat je geen recht hebt op een eigen leven, je hebt m'n zegen maar waar is je respect gebleven?
Ben je na drie weken al zo eenzaam,
kan je het alleen niet aan?
Of is hij enkel een surrogaat,
is het wraak waar het om gaat?
Weet alleen dat ik je nog niet uit m'n hoofd zetten kan,
wellicht ben ik gewoon een sentimentele man.
Er maakt zich iets meester van m'n hart,een onmeetbaar kil gevoel, begrijp je dan echt niet wat ik bedoel?
Voor een ander is nog geen plaats daar,
vind je 't echt zo raar?
Wat wij ooit hadden lijkt nu zo banaal,
het bittere einde van een triest verhaal.