Over bomen en ander verdriet (2)
Gelige ogen staarden mij aan
een legende verhaalde van zeldzaam geluk
heel diep in mij liet ik mij gaan
er was geen weg meer terug
Ik luister het weemoedige wolfsgezang
zie elanden wouden doorkruisen
ijskoude meren maken niet bang
waarin oeroude zalmen huizen
Ik zie in mijn ziel hoe het was in het nu
machtig de bergen en weiden
de dieren bestaan en al klinkt het heel cru
angstloos voor mens, ook geen lijden
Mijn ogen zien het verleden voorbij
’k mag zijn in ’t geheime van oorden
elk moment is als een eeuwigheid mij
te immens voor wat simpele woorden
De magie natuur, ik heb ze gezien
mijn gebed naar de sterren gebeden
laat het zo zijn dat God eens misschien
het rad van de tijd weer zal wenden.
**********
sunset 29-07-2006
**********