Vanmiddag, keek ik naar het journaal.
Wat daar, in het Verre Oosten gebeurd allemaal.
Maar ik hoorde niemand spreken,
ik heb zonder geluid gekeken.
Maar de uitdrukking ziende in de ogen,
van de getroffenen die als dieren
zieltogen.
Die behoeven geen enkel geluid.
Hun machteloos gekreun springt er uit.
Ik kijk even naar mijn oude battle dress,
dacht, zou ik daar gaan helpen,gewapend
met geweer en mes?
Misschien raakt mij een onverwacht schot.
Dan lig ik daar, voor het kapitaal ten spot.
Voorwaar ik zeg U nu, vandaag.
Het kapitaal heeft zulke situaties graag.
Voor hun mag daar alles kapot,
zij leveren wel de heropbouw, heb je het
in de mot?
Wanneer opnieuw de Hippietijd,
met bloemen en ik hoeveel ik van je hou,
weg met oorlog, weg die nijd.
En de lucht, blijft hier maar azuurblauw.