Zo maar… uit.
Voor jou was ik ooit alles
Het schoonst dat jij bezat,
Je noemde mij je barones
Ik was voor jou het avondblad.
Met mij kon je schrijven, lezen,
Vormden een onafscheidelijk stel
Jij hebt mij de weg gewezen
Naar het heerlijk liefdesspel.
Mijn wangen waren goudrenetten
Mijn hartstocht niet te blussen.
Mijn ogen leken castagnetten
Mijn lippen kuste jij intussen.
De zomerstralen warmden mij
Jij was voor mij de zon
Voor mij mocht dit nooit voorbij
Daarvan was jij de bron.
Maar plotseling maakte jij het uit
Tranen schoten toen te kort.
De herfst scheen voor mij ingeluid
Denk dat het nooit meer zomer wordt.
18-7-2006
b.koopmans: | Donderdag, juli 20, 2006 23:56 |
Droevig,maar ik vind het wel mooie geschreven. | |
Madin: | Donderdag, juli 20, 2006 17:10 |
Mooi gedicht. En sterkte! | |
(rottig)appeltje: | Donderdag, juli 20, 2006 16:59 |
prachtig maar pijnlijk verwoord, sterkte! ik hoop dat jij de zon weer gaat zien.. de zon die nog ergens voor je schijnt.. liefliefs appeltje |
|
Auteur: neznaj | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 20 juli 2006 | ||
Thema's: |