Op vakantie in la France
waar niemand mij begrijpt
en hoe erg het ook mag wezen
ikzelf sta bovenaan die lijst
Even spreek ik mijn eigen taal niet
begrijp niet wat ik denk
Hoeveel dubieuze gevoelens kan één mens hebben?
Hoeveel verwarde gevoelens kan één mens aan?
Terwijl ik me dit afvraag,
kijk ik in jouw bruine ogen
zie mezelf zwemmen in de blauwe zee
en weet dat het voorbij is
Ik geniet, hoef me aan niemand te verantwoorden
mijn horloge heb ik ingeruild voor de zon en
de tijd is geen barriere meer
Eenmaal thuis ben ik als een zoutwatervis in een verstikkende kom
ik moet terug
terug naar jou bevrijdende lach waarbij je wenkbrauwen krullen als subtiele golven van de zee,
de zee die me in haar armen sluit
daar kan ik ademen