Ik ben alleen.
Dronken van verdriet.
Niemand die er is.
Alleen ik.
Daar lig ik
op de grond.
Het wit kijkt me in de ogen.
De tranen zoeken hun weg door mijn gedachten.
Kwaad zijn ze,
kwaad omdat ik ze heb bevrijd.
Bevrijd uit mijn hart.
Het donkere licht verspreidt zich over de witte wanden.
Mijn gedachten zijn begraven onder een dikke laag licht.
Spoedig zal ook ik erin verdrinken.
Witte touwen binden zich om mijn middel.
Strakker en strakker.
Ik word wakker.
Alleen in mijn witte kamer met de schaduw van de deur.
Huilend.
De dekens hebben zich om mijn middel gewikkeld.
Naast mij een plas van verdriet,
verdronken in het tapijt.
Verder ga ik.
Verder,
helemaal alleen.
-xXx- Danique