Langs de zeelijn
Kijkend naar de zonsondergang..
Lopend langs de zeelijn..
De gedachte's maken me bang..
Ik ben nooit zo verliefd geweest, dit moet het zijn!
Teruglopend naar waar we vandaan kwamen..
Jouw warmte beschermd mij voor de kou..
In mijn hoofd spoken dingen rond..
Vooral 2 namen..
Jou naam, mijn naam, gewoon wij twee..
Ik kijk je aan, en jij mij..
Je prachtige ogen..
Die hetzelfde denken als ik?
Lopend langs de zeelijn..
De gedachte's maken me bang..
Ik ben nooit zo verliefd geweest, dit moet het zijn!
Teruglopend naar waar we vandaan kwamen..
Jouw warmte beschermd mij voor de kou..
In mijn hoofd spoken dingen rond..
Vooral 2 namen..
Jou naam, mijn naam, gewoon wij twee..
Ik kijk je aan, en jij mij..
Je prachtige ogen..
Die hetzelfde denken als ik?
Reacties op dit gedicht
| fran92: | Zondag, juli 16, 2006 17:47 |
| liefde is vaak zo onzeker he.. thanks voor je reactie verschikkelijk dat ook jij dit hebt mee moeten maken. als er wat is mag je me altijd mailen! liefs en knuff fran92 |
|
| Heavens_Child: | Zondag, juli 16, 2006 17:26 |
| Hallo sunset, het klopt inderdaad! Die puntjes zal ik laten in de volgende gedichten :) En dat vraagteken, het is voor mij een vraag, vandaar dat vraagteken. Groeten Heavens_child |
|
| sunset: | Zondag, juli 16, 2006 14:05 |
| Liefde en onzekerheid. Soms inderdaad twee metgezellen. Terwijl dat juist, jouw gevoel volgend, niet hoeft. Treffende tonende verwoording. Liefs en knuf, sunset PS: Ik vind de puntjes achter de zinnen onnnodig en storend. En, voor mij dan, mocht het vraagteken na het laatste woord ook weg. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Nathalie926 | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 16 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||