De enige
Daarom is er weinig pijn.
Pijn waar ik mij druk om maak.
Want ik val niet in de smaak.
Om zo apart te zijn is zwaar.
Van buiten normaal van binnen raar.
Een rare kronkel in mijn hoofd.
Die mij van de massa klooft.
Ik ben enig in mijn soort.
Het soort wat hier op aarde hoort.
Waar ik het niet mee eens ben.
Omdat ik jullie soort wel ken.
Altijd jagend naar geluk.
Altijd vragend naar de druk.
Om alsmaar gelukkig te kunnen zijn.
Terwijl jullie pissen in eigen wijn.
Is de consumptie dan niet genoeg?
Waar men in het verleden om vroeg.
Waar men in het heden geen genoegen mee neemt.
Omdat men alles nu voor zichzelf claimt.
Verlaag jezelf en je zult het zien.
Dat er een kans is heel misschien.
Om als gelukkig mens te kunnen leven.
Als je naar lager wal bent afgedreven.
Reacties op dit gedicht
| hiljaa: | Vrijdag, juli 07, 2006 10:09 |
| graag gelezen! knufliefs--hiljaa-- |
|
| sunset: | Vrijdag, juli 07, 2006 08:50 |
| Beeldend dit, heel beeldend. En, liefde consumeer je niet, dat leef je. Net als elk mens uniek en enig is in zijn / haar soort. Chapeau. Liefs, sunset |
|
| Dirk Hermans: | Vrijdag, juli 07, 2006 08:15 |
| knap beschreven | |
Over dit gedicht
| Auteur: Paterwabe | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 07 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||