Een woord… zo groot.
Het betekent zoveel.
Al doet het eerder mensen pijn.
Ware liefde…?
Een illusie…?
Wat ervan is waar?
Het is maar wat je er zelf van maakt.
Bij mij heeft het alleen heel erg mijn hart geraakt.
Dan mag ik misschien nog jong zijn.
Toch weet ik al veel
Ik heb al veel geleerd…
Liefde is als een vlam.
Het brand je wanneer het heet is.
Die ,,ene speciale jongen’’ doodgraag zien.
Er hopeloos verliefd op zijn…
Elke dag meer en meer naar hem verlangen.
Verlangen naar zijn liefde…
Zijn aanrakingen…
Zijn zoenen…
Hij is zo kortbij, maar toch is alles zover weg.
Een oceaan van tranen…
Een lichaam vol pijn en verdriet.
Het heeft allemaal geen zin meer …
Als hij me toch niet graag ziet.
Ik leg me er bij neer.
Ga verder met mij leven…
Ooit kom ik de ware wel tegen.
Dan verdwijnt alle regen…
En gaat de zon weer schijnen.
Dan zal de liefde zijn als een bloem.
Waarop da zon haar stralen strooit.
Blijven geloven…
Het nooit opgeven…
Alles langs een zonnige kant bekijken
Dan pas zal je de echte liefde kunnen bereiken.
Dit gedichtje heb ik geschreven voor een jongen, die ik echt doodgraag zie. Alleen is het niet wederzijds...