Pijn zonder tijd.....
De jaren duren eeuwen........
En de maanden lijken op jaren.......
Maar voor de pijn......,
zal ik zo Cristus zwijgen in plaats van het uit me te schreeuwen...
Ik zal roekeloos in mijn eigen bloed rond gaan varen....
Weken duren maanden......
En dagen lijken op weken......
“drink mijn bloed”.......
Was voor een nagedachte, het teken....
Uren duren dagen.....
En minuten lijken uren...
Gekruisigd aan de eenzaamheid, wat niet is te verdragen...
Er is geen tijd, voor hoelang het gaat duren...
Gewikkeld in witte, kapotte doeken......
en in koude, vochtige grot... verlaten..
De tijd is meegenomen in de heiligste boeken...
In de schaduw achter een dikke grote rots, voor god, ten offer gelaten.....
Stalen pinnen vast genagelt door mijn voeten en door mijn beiden handen.....
zo zwerf ik in het zwarte duisteren.....
Verdoemt tot in de hel te gaan verbranden.......
Nadat Judas Messias mijn bestaan ging rond fluisteren.....
Met mijn bloed deed ik proosten.......
En mijn lichaam deed ik als brood onder 9 man verdelen...
Maar de goedheid, doet de pijn niet stillen of troosten........
En mijn open wonden gaan er niet van helen....
maar de hemelpoort is in het donkere open gegaan...
En de engelen zingen hun heilige gezangen.....
Zijn geest zal in ieder geliefde, ontijdig verder door bestaan....
Want ik ben niet meer in een grot gevangen....
Mijn pijn is in zijn reis ten einde gedaan.....
Alsof “vader” mij....., met open armen en een welkom groet doet ontvangen.....
Mijn wraak weerspiegel ik nu als mijn verlangen....
Moge Judas als mijn opvolger aan het houten kruis gaan hangen.....