“Ik ben Venus, een godin
Ik vertelde dit verhaal aan de man die ik bemin
Mijn lieve Adonis, een echte held
Het is aan hem dat ik dit heb verteld
Ik heb namelijk zelf aanschouwd
Dat je beter niet iedereen vertrouwt
‘Je past maar beter op je tellen’
Wou ik hem vertellen.”
Nu ga je zelf dit verhaal horen
En het zal je zeker en vast bekoren
Maar denk aan mijn goede raad:
Het duurt niet lang voor iemand je verraadt.”
Atalanta kon iedereen de baas
Ze was dan ook sneller dan de snelste haas
Haar prachtige voeten werden begeerd
En ze bezat een schoonheid die iedereen graag beheert
Ze overwon zowel mannen als vrouwen
En er waren er dan ook veel die met haar wilden trouwen
Over een eventuele echtgenoot raadpleegde ze de Goden
Die haar met plezier een beetje raad aanboden
Ze vertelden haar contact te mijden met mannen
Ze moest hen zelfs uit haar leven bannen
Atalanta vluchtte dan maar weg naar de wouden
Want ze wou haar vrijheid blijven behouden
Maar dit kon niet voorkomen
Dat er nog steeds mannen van haar dromen
“De enige die op een huwelijk met mij mag hopen
Is diegene die sneller dan mij kan lopen
De winnaar mag met mij trouwen
Terwijl de verliezers hun deelname zullen berouwen
Als beloning wacht hen namelijk het graf
Welke mannen zijn nu dapper en welken zijn nu laf?”
Ondanks deze waarschuwing
Schreven er vele mannen zich in
Ze wilden allemaal hun kans wagen
Om op een dag Atalanta te kunnen behagen
Van op een afstand zat een man dit te bekijken
En hij liet duidelijk zijn onbegrip blijken
“Welke dwaas nu zou
Zijn leven op het spel zetten voor een vrouw?”
Maar toen zij voorbij liep
Was het wel iets anders dat hij riep:
“Vergeef mij, jongenmannen, voor wat ik zei
Ik was er met mijn gedachten niet echt bij
Wie wil er nu niet
Een vrouw die er zo mooi uitziet?”
Cupido had dus zijn pijlen gericht
En Hippomenes was voor Atalanta’s schoonheid gezwicht
“Ik moet ook maar eens meedoen
Misschien word ik wel kampioen!”
Toen hij deze woorden zei
Liep Atalanta hem in de tribune voorbij
Ze kwam als eerste aan
En de jongemannen moesten onmiddellijk hun straf ondergaan
Ondertussen stapte hij zelfverzekerd op haar af
Hij was dan ook alles behalve laf
“Waarom loop je tegen zo’n slappelingen
Die zeker niet van jou kunnen winnen?
Doe een wedstrijdje tegen mij
Als ik win, ben jij van mij
Maar als ik verlies kan jij zeggen:
“Hippomenes, wou het tegen mij afleggen!
Hij heeft helaas geen lang leven gehad
Aangezien ik als eerste over de eindstreep trad.”
Ondertussen bestudeerde Atalanta zijn gezicht
En ze was reeds voor zijn schoonheid gezwicht
“Hij zou dit beter niet doen
Strijden met mij, de kampioen
Waarom is hij ook zo dwaas?
Wat zal hij zeggen als ik hem voorbij raas?
Mijn hart heeft hij al gewonnen
En de wedstrijd is nog niet eens begonnen!
Wat als hij niet sneller dan mij gaat
En daardoor zijn kaars uitgaat?
Zou ik het riskeren
Of hem de kans geven om terug te keren?
Zou ik hem expres laten winnen
Zodat hij mij daarna kan beminnen?
Of moet ik luisteren naar de Goden?
Zij hebben mij contact met mannen verboden!”
Ze besloot toch zeer snel te gaan
Ook al zou hij haar niet kunnen verslaan
Als hij niet sneller was dan haar
Dan waren ze toch niet perfect voor elkaar
“Oh lieve Goden, help mij Atalanta te verslaan!
Ik wil zo graag sneller dan haar gaan!”
“Ik, Venus, werd door deze woorden ontroerd
Na hem geholpen te helpen, voelde ik mij helaas beroerd
In een akker stond een boom met appels van goud
Het plukken van dezen heb ik mij zó berouwd
Nadien gaf ik ze alledrie aan deze man
Hij is op dat moment namelijk de enige die mij zien kan.”
Toen werd het startschot gegeven
En iedereen schrok toch wel even
Hun voeten raakten amper de grond;
Iedereen stond dan ook verstomd
“Oh nee, Atalanta steekt mij voorbij!
Ze gaat veel sneller dan mij!”
Hij wierp de gouden appel naar opzij
En Atalanta was er als de kippen bij.
Hierdoor week ze wat af
En het was Hippomenes die alles gaf
Hij liep nu van voor
Want Atalanta vertraagde hierdoor
Zo was het ook de tweede keer
Toen hij de appel gooide, alweer
Maar toch kon zij tot zijn grote spijt
Hem toch inhalen door haar snelheid
“Nog één laatste keer
Daarna lukt het niet meer!”
De appel werd in een veld gegooid
En Atalanta keek wat verstrooid
“Ik twijfel verschrikkelijk hard
Maar deze appel is toch zo apart!”
En ja hoor, ze liep al lachend opzij
En Hippomenes stak haar tevreden voorbij
“Ja, hij heeft door m'n Goddelijke hulp zijn bruid gekregen
Maar ik ben nooit door hem geprezen
Hij gaf me niet eens een beetje lof
En dat vond ik dan ook veel te grof.”
Zonder dat Atalanta of Hippomenes het wist
Bedacht ze een kleine list
Een tempel gingen ze voorbij, het gelukkige echtpaar
Maar daar loerde juist het gevaar
Ze werden gegrepen door een sterk verlangen naar elkaar
en dat raakte bij de Goden een gevoelige snaar
Hoe konden ze het wagen
elkaar in deze tempel te behagen?
Geschokt door wat ze net hadden gezien
Dachten ze eraan hen in de Styx te gooien, misschien
Maar dat vonden de andere Goden niet goed
En ze bedachten een straf die wél voordoet
“Hippomenes, help, mijn benen zijn behaard!
En kijk eens hier, dat is een staart.”
‘Kalm blijven’, wou hij haar aanmanen
Maar plots veranderen zijn haren in manen
Ja, ze had hen in leeuwen veranderd, echt
Maar maakt dat haar nu slecht?
Luister dus maar naar haar goede raad:
Pas op als je iemands vertrouwen schaadt!