Ik heb ruzie met haar,
maar haar vrienden zijn er altijd bij.
Terwijl ze niet eens vrienden heeft,
zei is één en al nepperij.
Maar als zei met haar vrienden is,
scheld ze me uit voor k* hoer.
Maar ik word er niet verdrietig of gelukkig van,
als zei het zegt interesseert het me geen moer.
En als ze eens alleen is,
en ik aan haar vraag hoezo ze me uitschelden.
Dan zegt ze dat ik haar geslagen heb,
en word ik weer geslagen door haar zogenaamde helden.
Als ik met mijn vrienden zelf ben,
en zei is alleen houd ze wel haar mond.
Want ze weet als ze tegen mij scheld,
dat ze word getimmerd door hun door de grond.
Ik vertel het wel tegen mijn vrienden,
we verlagen ons niet tot haar niveau en laten dr lekker gaan.
Zolang het maar bij schelden blijft zeggen zeg,
al zou ze me aanraken zouden ze haar schoppen naar de maan.
Ze raken me wel vaker aan,
waarom denk je anders dat ik die blauwe plekken heb.
En elke keer opnieuw zeg ik,
dat ik gevallen ben en dat allemaal voor de nep.
Maar het geeft mij geen gevoel hoor,
het doet me helemaal niks want dat willen ze juist.
Ik hou me gewoon sterk en doe niks,
word het me te erg bal ik mijn vuist..
..misschien wel voor de laatse keer.