Dichterlied
Van verlangen broos
kwetsbaar
van weemoed dronken
eenzaam
heeft de dichter
gezongen
voor haar
zijn eerste vers
en zijn laatste
Hij noemde haar : zo mooi
Hij noemde haar : bloem van maanlicht
Hij noemde haar : verdroomde meren
Hij noemde haar : licht van eeuwige herinnering
Hij noemde haar : madonna in de schaduw
Hij noemde haar : vreugde en weemoed
Hij noemde haar : vergeet-me-niet
* * *
Opgedragen aan iemand van gedichtenfreaks, die mijn muze was
Anna F: | Dinsdag, juni 27, 2006 00:18 |
Weer zo''n mooi gedicht, mijn dagelijkse portie troebadoer.... | |
remie: | Zondag, juni 25, 2006 17:34 |
wie hangt er niet aan jou lippen....liefs Remie | |
Aquarel: | Zondag, juni 25, 2006 17:19 |
Beeldschoon | |
switi lobi: | Zondag, juni 25, 2006 15:49 |
Liefsliefs, switi lobi moest daar nog bij............. | |
switi lobi: | Zondag, juni 25, 2006 15:48 |
Blij verrast lees ik jou weer, ik heb je gemist.......... Bloemen bloeiden in ieder woord door jou toevertrouwd aan de maagdelijkheid van het papier lezend in sereen gevoel vond ik ze hier als dienden zij een hoger doel dan alleen de liefde voor geschreven woord ze bleven zweven in het lieflijk oord van zielsbeleven en leven daar voor altijd voort... Jouw muze is een bofferd lieve troebadoer, om zó te inspireren...< |
|
Auteur: troebadoer | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 25 juni 2006 | ||
Thema's: |