ziet hij zijn aandacht vervagen
en zijn gedachten lopen over
naar die winter met haar samen
waarvan hij nu alleen maar
even dromen kan, en niets meer.
Toen het tafelkleed nog elke dag
netjes op de tafel lag, en een vaasje
vol versgeplukte bloemen,
dagelijks de kamer sierde.
En zij liep toen te zwoegen
om de kinders warm te houden
bij het vuur, dat zij aanhield
met hout waarvoor ze elke ochtend
naar het bos ging, en dan, moe gewerkt
thuis zat te genieten met haar kroost.
Tot op een dag die laffe man kwam
die geld moest hebben en haar met een mes
haar liefdevolle leven plots ontnam
Toen hij thuiskwam in de kamer,
was het warm, door de haard,
en koud, ijskoud, want zij lag daar
met een mes in haar buik,
en haar schortje doordrenkt met bloed,
ijskoud winterrood.
QueenBee: | Vrijdag, september 29, 2006 14:36 |
Woow.. ik zag het gewoon voor me. Een vreselijk beeld, maar een mooi gedicht. Echt gebeurd, hoop ik niet. Kus |
|
Auteur: Lotte. | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 24 juni 2006 | ||
Thema's: |