nu zijn er mensen aan het lachen van blijdschap
nu zijn er mensen aan het dansen door de vrolijkheid
nu zijn er mensen aan het zingen van blijdschap
nu zijn er mensen aan het springen van geluk
ooit was ik een van die mensen
ooit was ik: elke dag een vrolijk meisje, elke dag zingen,springen,dansen
maar nu niet meer
nu hoor ik bij de mensen
die huilen van verdriet
die zichzelf snijden uit verdriet en boosheid op henzelf
die naar het vuur kijkt en denkt over "TOEN"
die de hele dag niets eten
die de hele dag niets zeggen
die de hele dag niets horen
die hun gedachte nergens meer bij kunnen houden
die depri zijn
die gebroken zijn van binnen
die niet kunne slapen
waarom dit?
waarom is de wereld niet gewoon hoe ik wil
iedereen blij
iedereen wat hij/zij zelf wil
het doet me pijn hoe andere stuk gaan uit verdriet
ik weet hoe het is