Vervlogen
Ontmoetingen die plaatsvinden ergens tussen ons besef
noemen we intuitief toevallig alsof we de mode beschrijven
het is niet eens vrijdag dat je de das af mag en knopen los
gedraag je eens naar die titel man, en draag dat kostuum
nu is het net of dat pak met jou komt aan gesleept
Hij vloekt tegen de kerk omhoog waar de torenspits is
en urineert in dikke stralen tegen de kalkzandstenen basiliek
om de hoek naait een jonge vrouw haar eigen naad en kotst
het is niet eens zaterdag dat je de deur uit mag de kroeg in
gedraag je eens naar je arrogantie man, en beheers jezelf
nu is het net alsof de damp die aan je kegel ontstijgt je spraak benevelt
stel, ik stel het volgende voor
dat we elkaar niet herinneren zullen
ook niet als we onze hersenen pijnigen
tijdens een middagje gin-tonic werpen
voor gevorderden
dat we elkaar voor altijd vergeten
ook als we op sterven liggen en mijmeren
over de vervlogen tijden en het ideaal
dat nooit echt levend werd
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Han Sterk |  
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 20 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||