Krassen :
Het begon bij mijn mama,
zei begon met al die drama.
Toen werd ik woedend,
en besloot dat te uiten al bloedend.
De dag erna staat mijn arm vor krassen,
Mijn moeder bleef maar roepen'' word toch eens volwassen''.
Woedend bleef ik,
kan het niet stoppen.
Ik kan die gevoel alleen verkroppen
als ik mezelf s'avonds pijn doe.
Ik word dit gevoel dood en doodmoe.
Ik kan me armen niet meer zien.
Zal het ooit beter worden,
MISSCHIEN !!!!!