Ooit het moment gehad dat niemand om je gaf?
Dat iedereen je raar vond en ook zo gek en maf?
Dat niemand je mocht en alleen met je om gingen omdat ze je zielig vonden?
Of omdat ze niemand anders krijgen konden?
Dat ze je maar gebruikte zoals een mop?
En dat ze je overal de schuld van gaven en jij kreeg weer op je kop?
Dat het leek alsof iedereen tegen je was?
De buurt de school zelf je vrienden uit je klas?
De mensen waar je het tegen kon vertellen het niet serieus namen?
En bijna alleen maar weer met hun probleempjes aankwamen?
Op dat moment zal ik voor je wensen en smeken,
Dat je je ooit op die mensen kan wreken!
En dat je geen last meer zal krijgen,
Van die domme jochies en wijven!