Gedichten-Freaks
Zoeken
Nieuws
Wie doet wat
Aanmelden
Gebruikersnaam
Wachtwoord
Aanmelden
Wachtwoord vergeten?
Nog geen account? Registreer!
Registreren
×
Velden met een astriek (*) zijn verplicht!
Je schrijversnaam/gebruikersnaam*
Wachtwoord*
Bevestig wachtwoord*
E-mailadres*
Webadres
Geboortedatum
Land*
Selecteer je land
Nederland
België
Anders
Hoe heb je ons gevonden?
Ik wil per mail op de hoogte worden gehouden van leuke aanbiedingen van de Gedichten-Freaks en partners.
Registeren
Wachtwoord vergeten
×
Email adres
Versturen
zwart geloof...
donkere woorden
dreigende blik
monotoon gepraat
gevoel dat ik stik
stormend woelen
mijn heidense hart
de knallende zinnen
alles zo zwart
priemende vinger
angstig alleen
ik voel me verdoemd
waar moet ik heen
het kind dat huivert
bang in de nacht
gelovend vol vreze
de
kerkelijke macht
regels en wetten
“wee u die valt”
mijn kleine vuistje
verkrampt en gebald
angst voor het leven
de wereld zo kwaad
hoe moet ik groeien
ben toch al te laat
geweten blijft spreken
zelfs na zoveel jaar
mijn leven op de rit
maar toch nog niet klaar
de angst van toen
herinnert en blijft staan
proberen los te laten
mijn eigen weg te gaan…
mijn weg in dit leven
moeizaam of stabiel
mezelf aan durven kijken
in de spiegel van mijn ziel
Reacties op dit gedicht
vlinderr vindt het leuk als je reageert op dit gedicht
Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres
Registreren en plaatsen
Aquarel
:
Zondag, juni 18, 2006 17:20
Voelbaar, de angst in dit gedicht.
Wat erg dat je zoveel dreiging mee hebt gekregen van dit geloof.
Groetjes, Aquarel
sunset
:
Zondag, juni 18, 2006 14:21
Wohw! Sterk verwoord. Chapeau.
Liefs en warme knuf, sunset
Over dit gedicht
Auteur:
vlinderr
Gecontroleerd door:
Sunflower
Gepubliceerd op:
18 juni 2006
Thema's:
[Geloof]
[IK]
[Angst]