jij die me hart laat stralen
Even een moment gelukkig zijn
Jij en ik wij samen het was een sprookje zo fijn.
Wat ik wil is voor eeuwig bij jou zijn
Maar je vind me nog zo klein.
Of is dat niet de reden spreek je uit je hart of komt het door iets uit je verleden.
Hoe zou je mij nou nog kunnen beweren me niet leuk te vinden, wat is er durf je je niet te binden?
Ik vind het moeilijk telkens als ik je zie zweef ik door de lucht, maar de dag erna is er weer een diepe zucht.
Er zijn maar 2 jongens geweest die me hart met blote vingers aanraakte, maar jij en de ander zijn ook degeene die me uiteindelijk zullen verlaten.
Al ben ik de eerste ver vergeten gewist uit me geweten dankzij jou.
Maar laat me niet gaan laat me niet staan in de kou.
Het gevoel dat je me geeft en wat je weer weg neemt het voelt zo raar het voelt zo vreemd.
Het stomme is de jongens die ik echt niet zou kunnen krijgen in gedachten zijn de jongens waar ik me hele leven op zal wachten.
Maar wat als jij wel voor me zou gaan, zou dit geweldige gevoel blijven bestaan?
De tijd zal het zeggen maar ik kan het je niet uitleggen.
Ik wil je zeggen wat ik nu voel, ik wil je kunnen zeggen wat ik bedoel.
Maar ik ben zo bang dat je dan al zult gaan, en dat het geweldige gevoel nooit meer zal bestaan.
Het is als druppels water op een warme dag in je gezicht, maar het droogt op en je krijgt die warmte op je gericht.
het water verdampt en jij ondrukt de neiging naar water, en net op het moment dat je het niet verwacht word het in je mond gebracht, ook daar verlaat het water je weer en dat gebeurd zo keer op keer,
daarom weet ik het nu even niet meer.
ben totaal ten einde raad :(