Ben jij ook wel eens zo erg
in de war dat je gewoon niet meer weet
waar je mee bezig bent? Dat je de sterren
ziet vallen van verlangen om vervolgens in
eenzaamheid te breken? Dat rivieren van verdriet
overstromen door die ene traan, en dat de
wereld in elkaar stort voor één gedachte? Heb jij
ook wel eens die pijn gevoeld die eigenlijk niet
echt is maar waarvan je hoopt dat het bestaat, en
dat de zeeën om je heen overspoelen door een druppel
zout, dat de grond onder je voeten wegzakt, terwijl
jij er nog zwevend op staat? Heb je ook wel eens het
gevoel van woede om met je kop tegen de muur te gaan
slaan, maar bang te worden dat je ouders het kunnen
horen? Dat je danst van geluk terwijl je van binnen
weet dat je lach gebroken is?
Nou, zo voel ik me elke dag. Fijn hé?