Ik voel me hol van binnen

Al het leven is uit mij verdwenen.

Zelfs mijn ziel staat op wankelen.

Ik doe niets anders meer dan wenen.

Het is niet dat ik alleen ben,

Maar van binnen wel erg eenzaam.

Ik probeer er wel tegen te vechten,

Maar dat gaat allemaal zo langzaam.

Ik zou zo ontzettend graag,

Al was het maar voor heel even.

Een speciaal iemand willen hebben,

Die deel uit gaat maken van mijn leven.

Iemand die naar me wil luisteren,

Zoals jullie doen met dit schrijven,

En die na geluisterd te hebben,

Er voor kiest om nog steeds bij me te blijven.

Ik vertelde haar alles, zodat ze

Begreep wat er was gebeurd in mijn verleden.

En waarom ik soms vreemd reageerde,

Op zaken meegemaakt in het heden.

Maar dit wou zij allemaal niet horen.

Mijn verleden was volgens haar afgesloten.

En omdat ik er nog steeds niet klaar mee was,

Heeft ze mij zonder pardon afgestoten.

Ik kan het niet meer verwerken,

Als iemand weer alleen voor zichzelf kiest.

Want als ik telkens weer vast loop,

Ben ik degene die weer eens verliest.

Telkens hoorde ik weer diezelfde zin

Ik hou van je, precies zoals je nu bent.

Waarom zou dat dan veranderen,

Als je mijn verleden en innerlijke conflicten kent?