Ik ben da hier allemaal zo moe
er is nix goe van wa ik zeg of doe.
Op't school doe ik alsof ik compleet gelukkig ben.
Al een geluk dat niemand mijn ware gevoelens kent.
Want wie weet wa ze dan zeggen,
pfff da is hier allemaal zo moeilijk uit te leggen.
Niemand wilt iets te maken hebben met mij,
ze doen alleen lief met mij erbij.
En een lief da vind ik ookal niet,
er zijn er alleen die bij mijn voeten willen spelen en dat doet me verdriet.
En al die beledigingen die ik allemaal moet slikken ,
dat kan ik echt niet meer blijven pikken.
Ik denk da ik me 1 van deze dagen onder ne auto smijt,
of mijn polsen oversnijd.
Weg pijn
Weg verdriet
Want er is niemand die het dan merkt of ik leef of niet