Het leven vol verdriet,
neemt je mee naar het niet.
Je snapt het pas als je het ziet,
dan zit je lichaam vol verdriet.
Je denkt, waarom moest dit gebeuren?
Je denkt dat je niet meer bent op te beuren.
Je laat je lijf helemaal hangen,
Je loopt in het duister.
Door de gangen van het leven,
was je er maar gebleven.
Dit gedicht schreef mijn dochter van 11 n.a.v. de zeer plotselinge dood van de vader van haar klasgenootje.
Ze mag het vanmiddag voordragen in de kerk tijdens de rouwdienst.
Mijn dappere dochter.