De grote scheuren
In de Aarde lopen verschillende scheuren
Iedereen weet welke ik bedoel
Want ik denk niet dat ik de enige ben met gevoel
Maar vraag me eerlijk gezegd wel of er iemand
weet wat er moet gebeuren
Want er liggen mensen in een
eenzaam ziekenhuis dood te gaan
Ze liggen daar alleen op een smal matrasje
te staren naar het plafond met holle ogen
Terwijl er af en toe een vliegtuig met
hulpgoederen komt binnen gevlogen
Niemand die daar maar één seconde
bij stil lijkt te staan
Sommige sturen dekens naar slachtoffers
van een aardbeving
Zodat ze verder kunnen gaan met hun leven
Maar kun je hen dan niet beter een beter huis
en een toekomst geven?
Of zijn we ze een maand later weer vergeten,
niet meer dan een boze herinnering?
Dan is er nog één van de grootste scheuren
Dat is het verschil van ras…of de huid
Soms zou je wensen dat iedereen net als
kleine kinderen was..die maakt het tenminste niet uit
Spelen met mensen van allerlei kleuren
Pas als ze groter worden
Verliezen ze hun kleurenblindheid
Zijn ze de onschuld voor altijd kwijt
Dan hebben ze van hun ouders door gekregen
dat het niet zo hoorde
Dan is er nog de grote scheur van de geloven
Dat is één grote brand…
die maar blijft branden en roken
Lang geleden in een ver verleden aangestoken
Het is de vraag of dat vuur ooit zal doven
Want er is zoveel tegenstrijd
Oorlog lijkt in elk geval op
één ding neer te komen
Dat er nog enorm veel bloed zal stromen
Deze scheur zal blijven tot iemand
inziet dat het eigenlijk zonde is van de tijd
Dan heb ik het nog niet over de
scheuren in de laag ozon
Die hoog boven ons in de lucht zweeft
En alles beschermt wat er op de Aarde leeft
Tegen de giftige stralen van de warme zon
De zon die ook de Aarde leven heeft gegeven
Ozonlaag is nu naar de knoppen
Wat we ook doen, het verval is niet meer te stoppen
Verdwijnt langzaam maar zeker op
Aarde zelfs het kleinste leven
Dan is er natuurlijk nog de scheur
tussen de armen en rijken
Die steeds groter lijkt te worden,
steeds een beetje meer macht erbij
Tjonge, wat zijn we toch weer blij!
En maar naar de rijkdom in de bodem
van het regenwoud kijken
Zodat dat ook om moet gaan
Daar gaan de longen van de Aarde,
hout van de bomen
Zodat je straks in je hard houten stoel
in de zon kunt wegdromen
Zo gaat langzaam onze zo dierbare planeet eraan
Er zal nog heel wat op deze planeet moeten gebeuren
Luisteren is iets wat we echt moeten leren
Willen we het tij echt kunnen keren
En langzaam maar zeker een einde maken aan de scheuren