Een hoofd vol muizenissen.
Hoe vaak zal ik me nog vergissen?
Totaal de clou van deze veel te grote wereld missen?
Ik kan verdrinken in de wereld en alle vragen die ik heb, gedachten die maar door mijn hoofd heen blijven spoken, omdat ik het soms ook niet weet.
Het liefst niet nadenk, alles gewoon even vergeet.
Een hoofd vol muizenissen, tot jij je arm om mijn middel slaat, me stevig knuffelt, lepeltje/lepeltje.Bijzonder dat dan de onrust gelijk mijn lijf verlaat.
Dan wordt de wereld kleiner, voelt alles veel fijner.
Ik drijf dan weer boven, zie het weer helder, voel me veel zekerder dan daarvoor.
Het bed is de wereld en wij zijn de baas.
Ik voel me weer veilig en denk dan aan God.