Hier zit ik dan alleen met m'n verdriet.
wachtend op dat ene moment
dat iemand mij hier ziet.
Ik leef in een eigen wereld, met m'n eigen pijn.
zal ik hiervan voor altijd de dupe van zijn?
Ik schrijf dit hier nu neer,
en steeds denk ik: "waarom doe ik dit ook al weer"?
Is het om alles te vergeten?
en weer gewoon door te kunnen gaan?
is er iemand die hierop een antwoord zou weten?
zijn er mensen die voor je klaarstaan,
en naar je willen luisteren?
zachtjes hoor ik een stem in m'n hoofd fluisteren.
"er zijn mensen die van je houden,
ja mensen die je echt kan vertrouwen!
Moet je, je probleem aan die mensen zeggen,
zullen die niet lachen, en kwetsende dingen tegen je zeggen.
"dat kan gebeuren"dus laat mij maar alleen en met rust.
loop wel een eindje langs de kust.
zal dan aan de dingen denken die m'n leven gelukkig maken,
en hopen op de dag dat ik uit deze nachtmerrie zal ontwaken..