Een moment
opgesloten...
in mijn eigen ik
ik stik
ik kom er niet meer uit
waarom ben je er niet meer??
alle wegen naar het leven
worden afgesloten
alle vreugdemomenten
sterven af...
worden weggeslagen..
een zeer groot spanningsveld
gisteravond...
het was fijn
om bepaalde momenten
zo dicht
bij jou te zijn
jou...een moment
tegen me aan te voelen..
zo zijn er steeds
momenten...
gegrift.. in mijn herinnering
daar...waar ze altijd blijven bestaan
maar elke keer
na zo'n moment
voel ik een domper
op het geluk van zo'n moment
dan lijkt dat moment
te vervagen...
maar toch
komt het dan weer terug
als herinnering..
soms geeft het moed
maar vaak..
is er geen moed meer
geen moed meer
om door te gaan
geen moed meer
om zo in het leven te staan
dan schreeuwt mijn hart
om momenten
voor jou en mij!
het lijkt...
of je me niet meer kent
terwijl ik weet..
dat jij me kent..
je kijkt me aan
doorgrondend...
maar toch..
lijk je me niet te zien...
je bent vlakbij..
maar toch ook niet..
je bent er wel,
maar toch ook niet
het lijkt...
of je me niet meer ziet...
'k ben niet meer nodig..
weer ben ik overbodig..