Waar is die mooie blauwe lucht.
Vanmorgen keek ik naar buiten, en liet een diepe zucht.
Door het regenachtige weer zit ik klem.
En ben zeker niet het persoon die ik normaal ben.
Ach.. gewoon één rustige dag, en zet me aan het denken.
Met één stuk papier in de hand, zit ik nu gedichten te bedenken.
Kijkend naar de werkelijkheid.
Of is het meer de realiteit?
Soms ben je het even kwijt.
Iedereen “zegt” dat ze één vrolijk leven lijdt.
Mijn vingers glijden over het toetsenbord.
Één rijm of gedicht niet te lang en zeker niet te kort.
Nog niet wetend waar het gedicht over zal gaan.
Denkend over de huidige situaties doet me even stil staan.
Het leven is tegenwoordig al zo gejaagd.
Neem de tijd voor het lezen van dit gedicht, of is dat teveel gevraagd.
Dromen over één wereld zonder geweld…
Ach… sla maar één krant open, daar staat heel wat anders vermeld.
Hellaas we moeten toch iets kunnen verzinnen.
En één einde maken aan willekeurig geweld om te beginnen.
Het gezegde wie goed doet.
Wie goed ontmoet….
Je moet geen misbruik van mensen maken.
Het is “hard” en kwetsend, je zal ze dan ook diep raken.
Al dat leed doet mijn bloeddruk stijgen….
Het word weer eens tijd, dat we het leven weer eens onder controle verkrijgen.
RvM