De pijn stond in je ogen.
Je hebt heel hard gestreden.
Je wilde je kinderen niet verlaten.
O,wat heb je toch geleden.
Dat warme,warme nest,
de schoot waar uit ik ben geboren
die bestaat niet meer.
Ze is voorgoed verloren,
Ik sta hier bij je graf.
Jou pijn is nu de mijne.
Langzaam wordt hij minder,
maar zal nooit,echt nooit verdwijnen.
Ik leg hier deze bloemen
als liefde voor je neer,
maar lieve moeder,zoals het ooit is geweest
zal nooit meer zijn zoals weleer....
Veel liefs Anita xxx