Heb jij ook nog zoveel vragen.
Na elke confrontatie en tegenslagen.
Misschien heb ik het wel mis.
Het komt maar zelden voor dat ik me vergis.
Zelf heb ik zoveel maatregels genomen.
En toch elke dag weer zijn het de pijnscheuten die geheel onverwachts komen.
Wat is er fout gegaan en waarom de pijn weer zo uitbundig geuit.
Houd het liefst voor me zelf, omdat je nog steeds op veel onbegrip stuit.
Mijn pijngrens is zo onvoorspelbaar.
Iets van tevoren plannen is daarom ook ondenkbaar.
Pijn is soms maar moeilijk te beschrijven.
Laat staan de pijn zich zomaar laat verdrijven.
De pijn zorgt voorveel innerlijk verdriet.
Veel beter worden… nee zeker niet.
En dan de vraag “hoe of we” de toekomst zien, toekomst gericht?
Nee.. zover kijken we niet, dag voor dag “en soms met maar weinig licht”.
Dag voor dag opnieuw opbouwen, en proberen het te doen slagen.
Ach.. wat betreft die open antwoorden op al die vragen….
Ik kan het wel gaan uitleggen..
Echter waar zal ik dan beginnen, en wat moet ik dan zeggen?
RvM