de tijd gaat zo snel
maar mn gevoel blijft hangen
ik weet het niet meer
wat ik doen moet
met dit verlangen
een verlangen naar huis
naar een plek van mn hart
mijn gedachten spelen
maar dit stukje
zal nooit meer helen...
het licht komt en gaat
totdat er iemand aankomt
die me red uit de hel
en me na een tijdje weer
hopeloos verlaat...
triest kijkend in de zon
ben ik weer gekomen, alwaar ik begon?
of is dit een stap vooruit
en maakt de wereld niet meer uit
de wereld en ik
het is net of ik stik
in een verlangen zo groot
het lijkt ook alsof
ik blijf hangen op een perron
en de trein vooruit schiet
zonder mij ik en de wereld
en mn verdriet...