Jan...
Vanaf het eerste moment dat ik je leerde kennen.
Was het wel even wennen...
Want mijn hart ging als een razende tekeer.
Dit was vol passie... zoals dit voel ik het nimmer meer...
Het klikte wel meteen heel goed.
En nog blijf jij degene die iets met mijn hart doet...
Doch was het vaak zwaar om door te hebben hoe je in elkaar stak.
Ik moest vol blijven houden, niet opgeven, toch was het jij die mijn hart keer op keer brak...
We gingen uit elkaar en kwamen tot vier keer weer bij elkaar.
Totdat mijn hart bijna echt brak, het scheelde een haar...
Jij was die ene die me wist op te fleuren.
En ook die ene die mijn hart kon laten verscheuren...
Heb nu alle contact met je verbroken, het is zo goed.
Het is hard knokken en vechten, maar beter zo dan dat mijn hard bloed...
Denk iedere dag nog aan je, het zal wel slijten.
Mijn liefste, ik ga je niets verwijten...
Zelfs nu laat ik weer mijn tranen druppelen langs mijn wangen.
Ze stoppen even en blijven hangen...
Ik dep ze weg met een doekje.
En besluit om niet te gaan huilen in een hoekje...
Waar was Cupido met zijn pijl? Het had liefde moeten zijn...
Maar het voelt als een dolk, het doet in mijn hart zo'n pijn...
Je kansen bij mij zijn verkeken.
Dat is al gebleken...
Al heb ik veel verdriet gehad om jou.
Het klinkt bizar, maar ik hou van jou...