Heb jij er ooit zelf bij stil gestaan.
Dat de mensen om je heen, het niet begrijpen of verstaan?
Op den duur wil niemand er nog met je over praten.
Het geen jij echter niet kan laten.
Opeens heb je niemand meer, om mee te praten.
Alleen is het veel te laat, dat heb je nu pas in de gaten.
Al was het “nooit”je opzet, of had je het zo bedoeld.
Nu sta je opeens “alleen” en weet je hoe klote dat voelt!
Één ieder is weg om je heen, zo kwam je bij mij.
Je vertelde het verhaal, en hoopte op een beter tij?
Wees maar gerust mijn vriend, ik ben je nog lang niet vergeten.
Aan het einde van je verhaal, heb ik je dat laten weten.
Velen mensen, naasten vinden je misschien één aansteller.
Waarom ben je niet eerder gekomen, ik weet nu eenmaal je bent geen beller!
Mij hoeft je niets uit te leggen.
Ik weet allang wat of je wilt gaan zeggen.
Jaren lang heb je het opgekropt.
Ergens diep weg gestopt, je hoofd ermee vol gepropt.
Je gevoelens moet je gewoon laten gaan, opproppen moet je niet doen!
Al is dat moeilijk probeer weer te leven, en kijk niet teveel naar toen.
Je weet ik kijk dwars door je verdriet.
Al denk je “ron”ziet dat toch niet.
Natuurlijk zijn er mensen die jou zijn gaan haten!
Belachelijk gewoon, je wilde alleen maar praten.
Laat zien wie of je bent, niet zoals nu “dat maakt mij alleen maar boos”.
Ook jij hebt één toekomst voor je liggen, en ik verzeker je “die is echt niet hopeloos”!
Je leeft al jaren op de achtergrond,en bent niet meer dan een schaduw.
Ach, kom op nu….kijk vooruit en ik, geef je één fikse duw.
Jij moet er zelf weer voorgaan.
En je weet dat ik altijd voor jou zal klaarstaan!
RvM