Ik en niemand anders
Ik ben helemaal alleen
Geen mens die me horen kan
Ik verzonk erin voor iedereen
Hoe kon ik zo zinken in me zelf
Dat niemand me meer kon helpen
Alsof ik in drijfzand lag
Steeds verder en steeds dieper
Zover dat ik niemand me meer zag
Zo depressief raken
Zonder er iets aan te kunnen doen
Als uit een kuil zonder ladder klimmen
Ik had gewoon te weinig poen
Ik bleef maar depressief
Ik wou dat het licht in mij dooft
Toen werd ik maar een dief
En heb ik me van m’n leven beroofd
Bloed druppels vielen op het tapijt neer
Ik bleef met een mes in mn buik steken
Ook al deed het nog zo’n zeer
Daar ben ik uiteindelijk door bezweken
Maar nu ben ik eindelijk vrij uit dat lichaam
En heb ik eindelijk vrede gevonden
Ik weet niet waar ik ben in hemelsnaam
Maar misschien word ik ooit nog wel een keer,
door god naar jullie gezonden