De woorden van het lied spelen door mijn hoofd, ben ik zo dom, ik heb het al die tijd geloofd. Het gevoel komt weer langzaam aan op borrelen, hoe heb ik mezelf al die tijd kunnen bedotten. mijn verleden mijn heden en natuurlijk mijn toekomst, hoe kan ik geloven dat ik krijg wat mij toe komt. De herinneringen laten mij geloven in mijn schuld, maar dat heb ik niet, ik heb het nooit verhuld. Ik voel de pijn beter dan dat ik ooit heb gevoelt, het is niet uit te leggen wat ik nu eigenlijk bedoel maar het zijn niet de tranen die het laten zien, maar de blik in mijn ogen die telt voor tien. Ik wou dat ik een punt achter alles kon zetten, dat ik verder kon gaan zonder dat het mij zal beletten, want ik moet toch elke keer weer op letten dat ik mezelf niet overal uit kan redden als ik steeds weer val over dezelfde problemen, met m`n familie en vrienden wat ik zoek in het leven. wat kan ik geven, om te weten wat mijn doel is, wat kan ik doen, zodat ik weet dat ik mij niet vergis