Bang zijn voor dingen is niet erg,
maar voor het einde van ons leven..
Zoiets zou veel gemakkelijker moeten worden,
er mee kunnen leren leven.
Uitkijken voor het echte einde,
maar wat het echte einde dan eigenlijk is..
Daar heb ik geen antwoord op,
bij ons blijft het gemis.
Nadenken over de dingen die gaan komen,
het leven dat gewoon door gaat.
Keuzes die ons weer tegemoet gaan,
maar niemand die mij even fijn mezelf laat.
Op sommige momenten wil iedereen steunen,
maar al dat medeleven komt soms verkeerd terecht.
Het voeld dan heel schuldig,
dingen worden dan meteen gezegd.
Schuldig voelen en bang zijn,
ligt soms dicht bij elkaar.
Het is allemaal heel lief bedoeld,
maar het geeft zo'n pijnlijk gebaar.
Er komt een dag dat het word geaccepteerd,
en je hart het een plekje geeft.