Koning Arthur kwam voor zijn zoon te staan
twee zwaarden werden geheven
en zo werd het staal meedogenloos
in twee lichamen gedreven
Mordred stierf zoals hij had geleefd
met op zijn lippen een vloek
Arthur die zeeg al bloedend neer
wist dat hij zou sterven maar hield zich kloek
ridder Perceval kwam aangelopen
het strijdgewoel was nu gedaan
hij nam zijn vorst dan in zijn armen
en wou hem troosten en bij staan
maar Arthur sprak nu heel gebiedend
neem Excalibur en keer niet weer
voor je het heilig zwaard hebt geworpen
in een stil en rustig meer
Perceval als heel trouw ridder
nam het zwaard en vertrok meteen
naar het meer waar het zou zinken
zo dacht hij, zinken als een steen
bij het meer aangekomen keek hij rond
geen mens noch dier was te bespeuren
eerst aarzelend maar dan kordaat
hij wist dat het nu wel moest gebeuren
hij slingerde het zwaard met een wijde boog
ver van zich af naar de overkant
maar voor Excalibur het water zou raken
verscheen de vrouwe van het meer haar hand
het zwaard was nu weer veilig thuis
bij de vrouwe die er zou over waken
en als de tijd ooit weer zal komen
zal Excalibur weer een ware koning maken
Perceval begaf zich nu weer naar zijn koning
en schrok toen hij daar weer verscheen
het slagveld was helemaal verlaten
en hij zag een schip dat juist verdween
Koning Arthur was zojuist gestorven
vertrok op het schip in een stralende zon
hij werd begeleid door twee mooie elfen
ze brachten hem naar zijn Avalon.
Einde