Ik klim aan boord van de “zomergast”.
De naam van mijn boot, het geen menig verrast.
Rustig vaar ik weg van al dat gezeur.
Eenmaal op het open water ben ik vrij, en bevrijd van de sleur.
Al laat mijn gezondheid me in één rap tempo in de steek.
Genieten we voor de “volle” 100% van elk moment, als je dat maar weet.
Voor langere tijd was ik het zelfs vergeten, hoe of het voelde.
Vrij kunnen genieten van, mijn vrouw zei het zo vaak “ik had geen idee wat of zij bedoelde”?
Al dobberend en luisterend naar het kabbelen van het water.
Laaide ik weer op, en dorst weer denken aan later.
Achter over leunend in de zon.
Dacht ik dat ik de hele wereld weer aan kon?
Hellaas de werkelijkheid zit toch iets anders in elkaar.
Daar treft u één gevoelige snaar.
Alleen ik weet niet hoe het verder zou zijn.
Één leven zonder enige pret en soms wat ongein.
Ik kan me zelf niet veranderen, ik ben nu eenmaal zoals ik ben.
Gewoon zoals één ieder en jij mij ken.
Niemand tot last willen zijn.
Al verrek ik op dit moment van de pijn.
Weet ik niet wat verder zou kunnen helpen.
Als ik dat wist, was ik allang bezig geweest jou pijn te stelpen.
Ondertussen geniet ik van elk moment op mijn boot.
Vandaag nog en morgen “je weet het maar nooit”.
Mensen zeggen dan nog vaak “het leven heeft één doel”.
Ze moesten eens weten wat ik dagelijks voel.
Des al niet te min.
Heeft mijn leven nog zoveel zin.
Dat ik elke dag.
Weer begin met één lach.
RvM