ik voel me steeds slechter worden,
mijn hart verandert steeds sneller in een zwart gat.
om gehoord te worden smijt ik met borden,
en dan roep ik vaak: ik heb het helemaal met je gehad!

maar dan komt die blik vol verdriet,
en dan komen die woorden: zeg dat nou niet.
een omhelzing, jij die mij kust,
dat is het gevoel als jij de ruzie sust.

als ik uit de deur opengooi,
en als ik dan naar buiten kijk lijkt alles zo mooi.
maar als ik dan aan morgen denk,
dan denk ik: waarom noemde jij mij een geschenk?

onze bruiloft was romantisch en uniek,
maar diezelfde persoon maakt mij ziek.
jij slaat een arm om mij heen,
jij kust me op mn hoofd en zecht: wat ik deed was slecht.

dan draai ik me om en huil: waarom doe jij het dan ook?
je hoofd word rood en je schreeuwt: omdat ik zo veel van je hou!
maar deze keer trap ik daar niet meer in.
je verlaat me maar, stop met drijgen en doe niet zo flauw.
ga maar gauw.....

en toch...hou ik van je met heel mn hart