Ik wist dat ze alleen was
en toch ontweek ik haar verlegen blik
heel alleen in de hoek van de klas
knipperend met haar bic
haar blonde lokken
om haar vinger draaiend
hoe kon ik zo egoïst zijn?
wetend dat ik vroeger even bescheiden leek
god, was het maar schijn
tot de dag dat ik naar haar keek
en dacht
waarom niet
ik glimlachte zacht
gebaarde even
en vanaf die dag
voelde ik me echt leven
maar hoe kon ze zomaar
zonder enig bezwaar
mijn leven omvergooien
mijn oude weggekwijnde dromen
weer uit de doos te goochelen
weer boven water te laten komen
mijn dromen?
ja, die van te schrijven
tot mijn pen het begeeft
die van te regisseren
mij te inspireren
tot mijn creativiteit me verraadt...