Kaarsendoosje verlicht de duisternis
die zacht reflecteert
in de oude gewoonte
kruipt een afgedankte emotie
langs de schaars vertoonde menselijkheid
En gekraak fluistert
je oren doof
terwijl je alles dood maakt
omdat het verblind
omdat je het niet gewoon wilt worden
en je onstabiele voeten
vegen strepen langs de badrand
Wwar je onnatuurlijk gebogen
de grenzen van je lichaam verkent
en grijpt naar de kansen
om jezelf te vernietigen
en weg te spoelen langs de riolen van
een in alle opzichten waterige wereld
waar je jezelf enkel lijkt te vinden
in een overgang naar een ander hier
waar het nù slechts een vage herinnering blijkt
waar geaborteerde weggezogen herinneringen
een hoopje in de hoek vormen
als een afgevallen arm
nog steeds grijpend
naar het onbelangrijke
terwijl je aan de grens staat met een kant aan de overzijde
en je schreeuwen hoort in de verte
en je slechts vaag draaiend je halve aandacht schenkt
aan wat je je denkt in te beelden
dan keer je terug naar je lichaam
en ziet nog steeds de restanten
van het tijdelijke
en toch geloof je niet meer waar je ooit in geloofde
want alles vervaagd
alles krijgt een sluier en
alles wordt wat het nooit geweest is…