De oude vijver
Hij lag er zo vredig stil
was niet groot, maar ook niet klein.
Als de hemel blauw was
dacht je, dat je bodem kon zien.
Met een beetje wind
kabbelde het water
maar niet over de wallekant
het water bleef waar het was
in de vijverplas.
Soms was het water donker en duister
verdwenen was die vredige luister
men kon niet raden of gissen
hoe diep die oude vijver was
wel was het een paradijs voor vissen.
Met storm kwam het slik naar boven
maar ging altijd weer terug
van waar het gekomen was.
Het was een oude vijver met geheimen
als het rustig zonnig weer was
kon je jezelf er in spiegelen
omdat het water dan niet wiegelde.
Wie had er in gekeken
en dan zichzelf gezien
wie waren die mensen
de vijver weet het
maar hij verraad het niet.