(TD) Voorbij

Mijn lange reis is reeds voorbij

Mijn bergen zijn beklommen. De pijn,

ik voel hem nog, maar verder weg, dit hoort niet meer bij mij. Niet meer. Mijn tocht is een herinnering, een puzzelstuk uit mijn verleden. Een jammerlijk idee, gelukkiglijk verdwenen, weg, voorbij. Voor altijd. Mijn storm is gaan liggen. De zon verlicht voortaan mijn kronkelende pad. Ik hoef niet meer, in koude angsten de donkere leegte in te gaan, op zoek. Ik heb mijn weg gevonden, mijn pad ligt vast, verlicht, voor mij. En op het einde, weet ik, daar kom ik thuis. Daar ben ik vrij.

Geschreven door

Lotte.

Reacties op dit gedicht

Lotte. vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Sifra.K:	Woensdag, april 05, 2006 18:28
Mooi Liefs, Sifra

HIJ&ZIJ:	Woensdag, april 05, 2006 15:44
mooie lotte!

Melanie de K.:	Woensdag, april 05, 2006 15:40
heel mooi verwoord!! je heb het thema thuis er goed in verwerkt, want daar draait die hele reis om! liefs Melanie

Innerchild:	Woensdag, april 05, 2006 14:56
Dit te lezen doet me wel wat ... herkenbaarheid noemen ze dat dan. ''t Is goed te weten dat anderen een gelijksoortig pad bewandelen ... Liefs en succes ! Innerchild

Over dit gedicht

Auteur: Lotte.
Gecontroleerd door: Anastacia
Gepubliceerd op: 05 april 2006
Thema's: [Toekomst] [Verandering] [Geluk]