Ik vertel u “dat het pijn is wat ik voel”.
Echter vraag ik me af of the specialist begrijpt wat of ik bedoel.
Stekende pijnscheuten tergen mijn lijf.
En ik sta elke keer weer stijf.
U schrijft steeds zwaardere medicijnen voor.
De vraag is hoelang gaat dit nog door?
Voor de buitenwereld één masker opgezet.
Door velen word me “vrijuit” praten belet.
Doorzettingskracht heeft me tot hier gebracht, en ik zal blijven schrijven.
En zal me niet langer door niemand meer laten verdrijven.
Daar hebben we al teveel voor meegemaakt.
En het heeft ons diep geraakt.
Opmerkingen maken “pijn is één groot woord”.
Niet nadenkend dat men me op dat moment door de grond boord.
Is het gewoon pech of, is het de nasleep van het ongeluk.
Hoe dan ook “jij” maakt mijn leven stuk.
En hoe of ik de toekomst zie, soms heb ik al moeite met het heden.
Dus gesprekken over de toekomst wordt dan meestal vermeden.
Jij woekert voort in mijn lichaam.
We leven samen voortaan.
En vriend zal je nooit zijn.
Al kom je dagelijks onverwachts langs “als mijn pijn”
Ach, weet je “ik leef”!
En er is altijd nog wel iemand die om je geeft.
Geen vooroordelen hebben, of kijken naar fouten.
Van deze mensen kan ik alleen maar van houden.
RvM