Twee maanden gleden voorbij, als sneeuw voor de zon.
De pijn in mijn hart blijft steken, als een doorn van een roos.
De leegte die je nalaat is veel te groot, het gat blijft veel te zwart.
Ik mis het om mijn gezicht in je zwarte vacht te duwen, een lik in mijn gezicht.
Niks of niemand kan je vervangen, niks of niemand brengt me dat geluk.
Nog steeds kijk ik iedere dag naar je foto's en slik de emotie door.
Maar soms zijn er dagen dat de tranen sterker zijn en het verdriet veel te groot.
Soms zijn er dagen dat ik niet zonder jou wil leven, je gewoon nog eens een knuffel wil geven.
Ja , mijn Zanneke je zit nog diep in mijn hart.
Je was echt een schat apart.
Kusjes, je Mara