Lijnen.
Heel mijn leven opletten,
niet te veel op tafel zetten.
Calorien tellen heel de dag,
afvragen wat je zoal mag.
dat begint 'smorgens af,
een sneetje brood,'t is te mal.
Wat moet ik doen,
bij de koffie een dikke negerzoen?
Maar nee, dat is niet toegestaan,
een droge craker zal wel gaan,
en een stukje fruit,
o,ik hou het niet meer uit.
Ik heb nog altijd trek,
maar er mag niets meer in mijn bek.
Ik moet wachten tot een uur of twee,
dan weer een sneetje brood, o wee, o wee.
Dan moet ik tot de avond wachten,
terwijl ik om vier uur al zit te smachten.
Maar ik moet wachten tot half zes,
en dan volgt hier een wijze les.
Een aardapeltje, geen jus,
wel veel groenten mag je nu.
Probeer heel langzaam te eten,
want moet je weten,
voordat je 't goed en wel realiseert,
is 't al ingeteerd.
Een toetje, wel nee,
daar doe je niet aan mee.
Je moet je veel ontzeggen,
en dat kun je niemand uitleggen.
Alleen die zelf lijnen moet,
trek niet metteen zo'n rare snoet.
Alle andere mensen vinden het maar raar,
en dat is echt wel een bezwaar.
Ze blijven maar aandringen, toe neem wat lekkers,
en dan baal ik als een stekker.
Ze begrijpen soms niet hoe moeilijk het is,
soms is het dan ook helemaal mis.
Dan wil ik alles eten,
zou alles wel op willen vreten.
Maar dan moet ik weer opnieuw beginnen,
mag er helemaal niets meer naar binnen.
Ja, dan begint het weer van voor af aan,
en moet ik al wat lekker is laten staan.
Gerda.